Rozdział 14

Pov Emma

Policzyłam do 10 i weszłam do pomieszczenia...

Gdy ukazałam się w kuchni to wszystkie rozmowy i śmiechy ucichły. Stanełam i spojrzałam na chłopaków. Ich miny nie wyrażały gniewu, a rozczarowanie... Rozczarowanie, którego tak bardzo próbuję uniknąć. Już wolę żeby byli wścieki, albo rzucili się na mnie ale nie chcę widzieć że ich rozczarowałam, zawiodłam...

Gdy już nie mogłam wytrzymać ich spojrzenia i wyrazu twarzy powolnym krokiem podeszłam do wysepki na której stał sok, wziełam kilka dużych łyków. Po tym śnie miałam w gardle pustynie. Oparłam się o blat i przymknełam oczy. W pomieszczeniu można było słychać równomierne oddechy chłopaków i dźwięk tupania nogą, któy oczywiście wydawałam ja. Westchnełam ciężko i zaczełam przygotowywać śniadanie dla siebie. Postanowiłam iść na prościznę  wyjełam miskę do której wsypałam płątki i zalałam mlekiem. Usiadłam na blacie i zaczełam jeść przygotowane przeze mnie śniadanie. Przez cały ten czas czuła na sobie palące spojrzenia swoich towarzyszy. Zignorowałam poczucie winy i głos sumienie. Przecież to nie moja wina że byłam u Nialla, i że chceli mnie zgwałcić... Coraz bardziej zdenerwowana i zirytowana ciszą i atmosferą panującą między nami, szybko dokończyła swój prosty jednakże pożywny posiłek.

Zirytowana już do końca granic oparłam się rękoma o wysepkę i spojrzałam na chłopaków. Ich mini nie wiele się zmieniły od czasu gdy tu weszłam. Przerwałam ciszę panującą między nami.

-Na co się gapicie? Pierwszy raz mnie widzicie? 

-Czekamy na wyjaśnienia - odprał spokojnie Sam. Co jeszcze bardziej mnie wkurwiło.

-Nie mam pojęcia o co wam chodzi - odpowiedziałam nonszlancko co ich chyba wkurzyło bo pociemniały im oczy, przynajmniej większości. Uśmiechnełam się z satysfakcją widząc jak robią się cali czerwoni.

-Nie udawaj głupiej - warknął na mnie Tyler

-Złość piękności szkodzi - odparowałam.

-DOŚĆ! - ryknoł Ashton - uspokuj się - powiedział do Tylera  - a ty mów gdzie byłaś - tym razem zwrócił się do mnie

-Byłam bezpieczna

-Pytałem gdzie byłaś !!

-U Nialla!! - krzyknełam tym samym tonem co ciemny blondyn

-CO?!? - krzykneli wszyscy razem

-Jąkam się czy co?  A może macie coś z uszami - powiedziała zirytowana ich zachowaniem

-Ale że u Horana? - spytał Sam ciągle będąc w szoku

-Tak, a znasz innego? 

-Ktoś się znajdzie... Ale czemu? 

-Ehhh no dobra... - mruknełam i usiadłam przy stole.

-On mnie znalazł......

*** 30 minut później***

-Wow - powiedzieli równocześnie będąc w szoku. No prawda, nie słyszy się czegoś takiego na codzień ale ludzie! Może trochę profesjonalizmu

-No więc teraz wiecie... 

-Yhym, dobra może z tego całego Horana nie jest taki zły gość 

-No może...

-Okey... Koniec tego dobrego, idziemy do warszatu - wszyscy wyszli z kuchni oprócz Asha. 

Popatrzyłam na niego niezrozumiałym wzrokiem, on natomiast usiadł naprzeciw mnie i odpowiedział na nieme pytanie

-Chcę pogadać

-Okeeey... O czym? 

-Czegoś nam nie mówisz - walnął prosto z mostu. Pokręciłam się nerwowo na krześle. 

-Jak to? Mówie wam o wszytkim... - zaczęłam udawać głupią

-Em, może oni nie zauważyli, ale ja cię znam. Wiem że coś pominełaś - powiedział powoli jak do dziecka

-Nie mam pojęcia o czym mówisz

-Błagam Em, nie wkurwiaj mnie, nie teraz poprostu powiedz o co chodzi

-Ehhh no bo miałam taki dziwny sen - powiedziałam nie pewna czy chcę to mówić, ale przecież to mój kumpel, nie zdradzi mnie. 

-Zaineresowałaś mnie... Mów dalej 

-No bo... miałam dziwny sen... był w nim... -zaciałam się

-Kto? 

-Niall

-Niall? 

-Niall

-Okey? I co było dalej

-Znaczy... w jednym śnie uciekałam przed kimś nie mam pojęcia przed kim, ale chciał mnie zabić, gdy wyjmował nóż scena się zmieniła - zatrzymałam się na chwilę. 

-Mam rozumieć że Niall jest w następnej scenie? - spytał niepewnie ale ciekawie Ash

-Yhym... W tej drugiej scenie, byłam w jakimś pomieszczeniu nie mam pojęcia co to było, może hala a może magazyn, jestem zielona na temat tego pomieszczenia ale mniejsza o to... nie byłam tam sama, był tam też Niall, był nie przytomny do sali weszło dwóch mężczyz. Horan się obudził i spytałam się go co tu robi, odpowiedział że płaci za błędy... Nie zrozumiałam go więc wytłumaczył mi że zakochał się we mnie - skończyłam opowiadać z cichym westchnieniem

-Wow, porąbany sen

-Prawda? Myślisz że to możliwe? 

-Że może się w tobie zakochać? 

-Tak - kiwnełam głową

-Myśle że jest to możliwe... Wiesz on też ma serce pokazał je gdy się tobą zaopiekował  - powiedział w końcu

-To co ja mam robić? - spytałam przyjaciela łamliwym tonem

-Oj mała - przytulił mnie - musisz poczekać nie wiesz co będzie, ale wszytko jest możliwe

-Boję się - szepnełam 

-Wiem, ale pożyjemy zobaczymy... A teraz wstawaj i zapieprzaj do sklepu - dodał uśmiechnięty, co od razu odwzajemniłam i zrobiłam oburzoną minę

-Dlaczego ja? 

-A dlaczego nie? 

-Dobra dobra... Co mam kupić? 

-Coś na obiad i jakieś przekąski.... Robimy dziś noc filmową 

-A szkoła? 

-Jebać szkołe 

-Haha idę się przebrać - wstałam i ruszyłam w stronę drzwi. Po czułam klepnięcie w tyłek od razu sie odwróciłami zobaczyła wyszczeżoną twarz przyjaciele

-To na szczęscie - powiedział widząc moją minę. Pokręciłam głową w wyrazie aprobaty i poszłam do pokoju. Zrobiłam szybki makijaż i spojrzałam w lustro. Nie jest tak źle. 

Nie mogę dopuścić żeby Niall się we mnie zakochał... To będzie się za nim ciągło a tego nie chcę. Najlepszym sposobem jest unikanie blondyna. Od dziś wcielę ten plan w życie 

Pomyślałam i wyszłam z domu. Postanowiłam że przejdę się spacerkiem bo i tak nie mam daleko a spacer w samotności mi się przyda. Swoim tempem ruszyłam chodnikiem do sklepu. Po 10 minutach stałam przed moim celem. Wziełam wózek i zaczełam wkładać do niego wszystkie potrzebne produkty. Następną rzeczą którą musiałam kupić był makaron. Niestety znajdował się na najwyższej półce. Może i mam te swoje 1,75 ale przy dwóch metrach których mierzy półka jestem niziutka. Próbowałam dosięgnąć makaron ale niestety z niepowodzeniem. 

Gdy kolejny raz przymieżałam się do zabrania produktu na obiad poczuła czyjąś obecność za mną. Zignorowałam to i stanełam na palcach. Gdy już miałam się poddać to poczułam na swojej dłoni, inną o wiele cieplejszą dłoń i miętowy oddech na karku. 

-Nie ma za co krasnoludku - szepnoł mi zachrypniętny głos do ucha gdy włożyłam makaron do wózka. Momentalnie się spiełam bo wiedziałam do kogo należy ten głos. Przełknełam głośno ślinę i powoli się odwróciłam się do osoby która mi pomogła

-Co tu robisz?